Przystąpienie Polski do Sojuszu Północnoatlantyckiego było jednym z głównych celów polskiej polityki zagranicznej w latach 90-ych i nadal stanowi podstawowy filar naszego bezpieczeństwa. Trwające dziesięć lat starania zakończyły się 12 marca 1999 roku w Independence w Stanach Zjednoczonych.
Droga do przyjęcia nas do Sojuszu Północnoatlantyckiego rozpoczęła się w październiku 1989 roku. Wtedy po raz pierwszy na obrady Zgromadzenia Parlamentarnego NATO w Rzymie zaproszono dwóch parlamentarzystów z Polski – wówczas jeszcze należącej do Układu Warszawskiego. Stosunki dyplomatyczne z NATO Polska nawiązała w marcu 1990 roku, a w lipcu Sojusz zaproponował państwom Układu Warszawskiego partnerstwo i rozwój kontaktów wojskowych.
Po rozwiązaniu Układu Warszawskiego premier Jan Krzysztof Bielecki wystąpił z postulatem przyjęcia państw Europy Środkowej i Wschodniej do NATO. Trzy lata później prezydent Bill Clinton stwierdził, że rozszerzenie NATO nie jest już kwestią „czy”, ale „kiedy”. W 1997 roku minister spraw zagranicznych Polski Bronisław Geremek przekazał Sekretarzowi Generalnemu NATO list wyrażający wolę Polski przystąpienia do NATO. Potem nastąpiło podpisanie przez ministrów państw NATO protokołów akcesyjnych dla Polski, Czech i Węgier, a w 1999 roku Polska otrzymała formalne zaproszenie do przystąpienia do Traktatu Północnoatlantyckiego. Sejm i Senat RP ratyfikowały Traktat, w lutym podpisał go prezydent, a 12 marca 1999 roku minister Geremek przekazał w miejscowości Independence na ręce sekretarza stanu USA M. Albright akt przystąpienia Polski do NATO.
Od tej pory siły RP nie raz uczestniczyły w działaniach w ramach Sojuszu i do dziś biorą udział w misji w Afganistanie.
