Etapy dochodzenia odszkodowania za błąd medyczny

Osoba poszkodowana w wyniku zawinionego błędu personelu medycznego (np. w razie złej diagnozy, terapii, bezpodstawnej odmowy przyjęcia do szpitala, wadliwie wykonanego zabiegu ,czy zakażenia wewnątrzszpitalnego) może dochodzić na drodze sądowej stosownych świadczeń odszkodowawczych, jeśli wyżej wymienione uchybienia pozostają w normalnym związku przyczynowym z poniesioną szkodą. W grę wchodzi w szczególności możliwość dochodzenia odszkodowania obejmującego rzeczywisty uszczerbek majątkowy
(np. dodatkowe koszty leczenia i rehabilitacji), jak i utracone korzyści (np. utracone zarobki), zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (na którą składają się m.in. cierpienia fizyczne i psychiczne wynikłe z wadliwego leczenia) a także renty.

Ponieważ jest to skomplikowany i czasochłonny proces, poniżej prezentujemy, co się na niego składa.

Analiza prawna i medyczna sprawy

Przed rozpoczęciem współpracy z kancelarią oraz wyborem drogi postępowania, każda sprawa medyczna badana jest wnikliwie zarówno przez prawnika z kancelarii, jaki
i współpracującego z tą kancelarią lekarza, którego rola w tzw. „sprawach medycznych” jest niezwykle istotna. W związku z tym, poza szczegółowym opisem zdarzenia niezbędna jest kompletna dokumentacja medyczna (szczegółowy opis choroby i przebiegu leczenia, wyniki badań diagnostycznych, orzeczenia i opinie lekarskie, zdjęcia RTG itp.) Na podstawie tej dokumentacji lekarz będzie mógł stwierdzić, czy i ewentualnie jakie „błędy medyczne” popełniono, co dla prawnika stanowi punkt wyjścia do formułowania odpowiednich roszczeń w celu dochodzenia ich na drodze prawnej.

 

• WAŻNE!

 

Art. 26 ust. 1 i 2 ustawy z 6.11.2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2009 r. nr 52, poz. 417) stanowi, że podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu bądź osobie upoważnionej przez pacjenta (np. małżonkowi czy adwokatowi), a po śmierci pacjenta osobie upoważnionej przez pacjenta za życia. Ze względów praktycznych pacjent powinien zadbać, aby upoważnienie to miało formę pisemną.. Z żądaniem dostępu do dokumentacji medycznej pacjent (jego przedstawiciel ustawowy) lub osoba przez niego upoważniona zwraca się do kierownika zakładu leczniczego, prowadzonego przez podmiot leczniczy o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z 15.04.2011 r. o działalności leczniczej, (Dz.U. nr 112, poz. 654), a w przypadku świadczeniodawców udzielających świadczeń medycznych w formie indywidualnej lub grupowej praktyki zawodowej do tych osób.

 

Pamiętajmy zatem, że wydanie kserokopii dokumentacji jest obowiązkiem każdej palcówki zdrowotnej. Warto zadbać również o to, aby przed rozpoczęciem leczenia upoważnić na piśmie zaufaną osobę do odbioru dokumentacji medycznej.

• WAŻNE!

Po zapoznaniu się z opisem zdarzenia oraz dokumentacją medyczną zapada decyzja, czy dochodzenie odpowiednich świadczeń na drodze prawnej może być skuteczne. W razie braku dokumentacji winna ona zostać wydana przez placówkę medyczną pacjentowi lub osobie przez niego upoważnionej.

Sformułowanie roszczeń finansowych

Biorąc pod uwagę zebrane informacje oraz po analizie dokumentacji medycznej sformułowane zostaje żądanie zapłaty do szpitala lub innej placówki zdrowotnej, w której doszło do błędu lub zaniedbania. Jest to też pierwszy moment, kiedy o roszczeniach poszkodowanego informowana jest druga strona.

Wysokość żądanych kwot odszkodowania, zadośćuczynienia pieniężnego i renty ustala się w porozumieniu z poszkodowanym.

• WAŻNE!

Na pierwsze z wymienionych świadczeń, tj. odszkodowanie, składa się zarówno rzeczywisty uszczerbek majątkowy pozostający w związku z wadliwym leczeniem jak i utracone z tego powodu korzyści (przejawiające się np. w utracie spodziewanego zarobku).

• WAŻNE!

Dowodami w sprawie o ustalenie i zasadność odszkodowania mogą być: faktury i paragony poniesionych kosztów związanych z leczeniem, wizytami lekarskimi, badaniami, rehabilitacją, dojazdami, płatnymi zabiegami, dokumenty z zakładu pracy i ZUS dotyczące wysokości dochodów. Należy zadbać o to, aby dokumenty te gromadzić i zabezpieczać od początku leczenia.

Określenie wysokości drugiego z wymienionych świadczeń tj. zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę jest złożonym przedsięwzięciem. Kodeks cywilny stanowi jedynie, iż naprawienie krzywdy powinno nastąpić przez przyznanie poszkodowanemu „odpowiedniej sumy pieniężnej” (art. 445 § 1 k.c.) i nie wskazuje żadnych dalszych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia. Oznacza to, że nie ma nie tylko precyzyjnych kryteriów oznaczenia rozmiarów takiej krzywdy, ale również „sztywno” ustalonych wartości kwotowych, stanowiących odpowiednią pieniężną rekompensatę krzywdy.

 

• WAŻNE!

 

Ponieważ ustalenie wartości zadośćuczynienia jest kwestią ocenną, podmioty odpowiedzialne za wypłatę zadośćuczynienia (najczęściej zakłady ubezpieczeń, w których dana placówka medyczna wykupiła polisę) mają tendencję do jego rażącego zaniżania. Warto więc podejmować odpowiednie kroki, aby weryfikować decyzję o wysokości przyznanego zadośćuczynienia na drodze prawnej.

.Trzecie z wymienionych świadczeń, tj. renta jest przyznawane jeśli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

• WAŻNE!

Poszkodowany może domagać się wyrównania renty za okresy sprzed daty złożenia wniosku o jej wypłacanie, tj. np. od daty, w której utracił on zdolność do pracy.

Postępowanie ugodowe – negocjacje ze szpitalem i ubezpieczycielem

Praktyka wskazuje, iż w większości przypadków, instytucje zdrowotne odpowiedzialne za błąd lub zaniedbanie medyczne nie uznają dobrowolnie swojej odpowiedzialności i na wezwanie zapłaty odpowiadają odmownie.

Jednocześnie, na tym etapie, zgłoszenie szkody zostaje przekazane zakładowi ubezpieczeń (każda placówka medyczna i lekarz objęci są obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnoprawnej za szkodę wyrządzoną w związku z leczeniem). Ubezpieczyciel bada przypadek poszkodowanego również pod kątem prawnym
i medycznym, zlecając różne opinie. Rolą kancelarii jest przedstawienie
faktów, oraz przekonujących argumentów i dowodów w postaci m.in. dokumentacji medycznej, , uzasadniających odpowiedzialność odszkodowawczą podmiotu leczniczego.

Etap negocjacji kończy się decyzją ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie przyznania odszkodowania, zadośćuczynienia lub renty.

• WAŻNE!

Pamiętajmy, że dobra ugoda, zawarta świadomie na kwotę zaakceptowaną przez obie strony jest zawsze lepsza niż długi i skomplikowany proces sądowy, który powinien być ostatecznością. Z uwagi jednak na dążenia zakładów ubezpieczeń odpowiedzialnych za wypłatę ww. świadczeń do rażącego zaniżania ich wartości, tudzież do całkowitej odmowy ich wypłaty wbrew wszelkim racjom, wystąpienie na drogę sądową pozostaje w wielu wypadkach działaniem nieodzownym dla skutecznej obrony swoich praw. Przed zawarciem ugody warto zatem skonsultować się z osobami mającymi rozeznanie w sprawach prawnych, których pomoc pozwoli na ocenę, czy jej warunki mogą być akceptowalne.

Postępowanie sądowe

Jeżeli spotkamy się z odmową przyznania świadczeń odszkodowawczych też wysokość tych świadczeń nie jest satysfakcjonująca, sprawę można skierować na drogę postępowania sądowego. Na tym etapie kancelaria przygotowuje pozew. To niezwykle ważne pismo procesowe, które radca prawny albo adwokat przygotowuje ze szczególną starannością. Przy obecnie obowiązujących przepisach proceduralnych istotne jest bowiem podniesienie wszystkich twierdzeń i dowodów dla ich poparcia już w treści pozwu. Błędy
w tym zakresie mogą skutkować nawet utratą możliwości skutecznego dochodzenia swoich słusznych roszczeń.

Po tym, jak sprawa trafi do sądu, pozew przesyłany jest do drugiej strony. Szpital lub jego ubezpieczyciel musi się do niego ustosunkować. W toku procesu następuje wymiana argumentacji pomiędzy stronami w pismach sądowych wnoszonych za zgodą sądu oraz w toku rozpraw..W trakcie rozprawy sąd przeprowadza dowody. Nierzadko w takich sprawach przesłuchiwani są świadkowie, np. bliscy osoby poszkodowanej, którzy się nią opiekowali podczas leczenia. Istotnym dowodem jest dowód z dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego powołanego przez sąd, tj. niezależnego lekarza, który wydaje opinię na zlecenie sąduWynik sprawy zależy w dużym zakresie od pozytywnej lub negatywnej opinii biegłych sądowych. Rolą prawnika na tym etapie będzie z odpowiednie sformułowanie pytań do biegłych oraz ewentualnych zarzutów do jego opinii, które powinny być przygotowane w porozumieniu z osobami posiadającymi fachową wiedzę medyczną.

• WAŻNE!

Termin, w którym przedawnia się nasze roszczenie, czyli do kiedy można ubiegać się
o odszkodowanie jest ściśle określony. Dlatego podczas analizy prawnej ustala się także, czy przypadkiem nie doszło już do przedawnienia.

Terminy przedawnienia roszczeń odszkodowawczych wynoszą:

? Podstawowy termin przedawnienia wynosi 3 lata od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym przypadku roszczenia przedawniają się z upływem dziesięciu lat od dnia zdarzenia.

 

Należy jednak pamiętać, że w niektórych przypadkach Kodeks Cywilny przewiduje nawet 20 letnie terminy przedawnienia. W sytuacji, gdy ww. termin zbliża się nieubłagalnie, warto pilnie skontaktować się prawnikiem, który może podjąć kroki prawne mające na celu doprowadzenie do przerwania biegu przedawnienia.

Kontakt w sprawie bezpłatnej porady oraz pytań:

Europejskie Centrum Prawne

Email: info@euro-plan.pl