Częstochowianin Kazimierz Wojewoda skończył 106 lat. Jubilat jest najstarszym mieszkańcem miasta.
Z okazji godnych podziwu urodzin życzenia jubilatowi złożyli prezydent Krzysztof Matyjaszczyk, przewodniczący Rady Miasta Zdzisław Wolski oraz przewodniczący Komisji Zdrowia i Pomocy Społecznej Rady Miasta Janusz Danek.
Kazimierz Wojewoda miał niezwykle ciekawe życie. Jeszcze przed II wojną światową związał się z wojskiem. Był absolwentem Wyższej Oficerskiej Szkoły Topografów przy Wojskowym Instytucie Geograficznym w Warszawie. Do maja 1939 roku pracował w stolicy jako topograf, skąd został przeniesiony do Krakowa, co najprawdopodobniej uchroniło go przed egzekucją w Katyniu. Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku, potem znalazł się w niemieckim oflagu, najpierw w Brunszwiku, a potem w Woldenbergu, skąd został uwolniony dopiero w 1945 roku.
Po wojnie zamieszkał we Wrocławiu i pracował początkowo w budownictwie, a następnie w Przedsiębiorstwie Geodezyjnym. W 1955 roku przeniósł się do Częstochowy, gdzie również pracował w Przedsiębiorstwie Geodezyjnym, a od 1963 roku – aż do przejścia na emeryturę – w 1972 roku w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Częstochowie na stanowisku Kierownika Powiatowego Biura Geodezji.
Jubilat do dziś utrzymuje wojskowy porządek, jego pasją zawsze była geografia. Mieszka z córką i z jej rodziną.
Kazimierz Wojewoda urodził się 4 grudnia 1907 roku w Piekarach w województwie piotrkowskim. Jego ojciec był sołtysem, gospodarował na 8 ha ziemi. Po ukończeniu szkoły podstawowej i pobieraniu prywatnych nauk, w 1921 roku rozpoczął naukę w gimnazjum w Radomsku, gdzie w 1928 roku otrzymał świadectwo dojrzałości.
W tym samym roku został powołany do odbycia służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Po jej ukończeniu rozpoczął praktyki w 7 Pułku Artylerii w Częstochowie. W październiku 1929 roku wrócił do domu i zaangażował się w działalność Koła Młodzieży Wiejskiej, którego był współzałożycielem.
Nie widząc możliwości uzyskania pracy, we wrześniu 1930 roku wstąpił do szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie na wydział saperski. Po 3 latach otrzymał promocję na podporucznika i przydział do batalionu w Modlinie.
3 lata później zdał egzamin do Wyższej Oficerskiej Szkoły Topografów przy Wojskowym Instytucie Geograficznym w Warszawie. Po jej ukończeniu w 1937 roku pracował tam jako topograf do maja 1939 roku. Został wówczas przeniesiony do Krakowa do 5 Batalionu Saperów na stanowisko oficera mobilizacji.
26 sierpnia otrzymał funkcję dowódcy 2 Kompanii Saperskiej i mobilizacji alarmowej 6 Batalionu Saperskiego Dywizji Pancernej oraz skierowanie do koordynacji budowy umocnień fortyfikacyjnych w rejonie Pszczyny. 2 września nastąpiło pierwsze starcie z Niemcami we wsi niedaleko Pszczyny. Stąd odwrót z 6 Dywizją Pancerną i udział kompanii w działaniach bojowych na szlaku: Kraków, Dąbrowa Tarnowska, Tarnobrzeg, Stalowa Wola, Puszcza Solska, Frampol, Biłgoraj. 20 września doszło do kapitulacji resztek Armii Kraków w lasach koło Cieszanowa, skąd Niemcy poprowadzili polskich żołnierzy do Bochni, a następnie do Oflagu IX B w Brunszwiku. W 1940 przewieziono ich do Oflagu II C w Woldenbergu, skąd w styczniu 1945 roku Pan Kazimierz został uwolniony.
Na początku kwietnia 1945 roku został zweryfikowany przez komisję wojskową i w końcu kwietnia powołany do służby w Ludowym Wojsku Polskim. W Biurze Personalnym L.W.P. We Włochach pod Warszawą otrzymał awans na kapitana i przydział tymczasowy do Batalionu Rezerwy Oficerów. Po 9 maja 1945 roku otrzymał przydział do Samodzielnego Batalionu Odbudowy Warszawy na stanowisko dowódcy kompanii.
W październiku, po rozwiązaniu tego Batalionu otrzymał nowy przydział do 43 Samodzielnego Batalionu Odbudowy Portu Gdynia na stanowisko szefa sztabu. W lutym 1946 roku rozwiązano również ten Batalion.
Po powrocie do Warszawy Kazimierz Wojewoda wniósł prośbę o zdemobilizowanie. W maju zamieszkał we Wrocławiu i pracował początkowo w budownictwie, a następnie w Przedsiębiorstwie Geodezyjnym.
W 1955 roku przeniósł się do Częstochowy, gdzie również pracował w Przedsiębiorstwie Geodezyjnym, a od 1963 roku – aż do przejścia na emeryturę – w 1972 roku pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Częstochowie na stanowisku Kierownika Powiatowego Biura Geodezji.
W 1957 roku otrzymał dyplom inżyniera-geodety na Politechnice Warszawskiej, ponieważ nie uznano uzyskanego przez niego przed wojną dyplomu Wyższej Szkoły Oficerskiej.
W 1935 roku ożenił się ze Stanisławą, z którą miał dwóch synów. Żona zmarła we Wrocławiu w 1949 roku. W 1951 zawarł związek małżeński z Marią, z którą miał dwóch synów i córkę.
