Starzejące się gwałtownie społeczeństwo to coraz więcej osób starszych z demencją, jednak powinniśmy pamiętać, że demencja nie wyłącza w kimś człowieka.
Każdy, kto zetknął się w swoim życiu ze starszą i chorą osobą dobrze wie jak trudno jest się z nią porozumieć.
Osoby chore na Alzheimer’a czy Parkinsona, ale również po udarze mają poważne utrudnienia w zakresie możliwości przekazywania swoich potrzeb.
Jednak w tym schorowanym ciele i w tym mózgu, który ma dysfunkcje jest wciąż ten sam człowiek, który wcześniej może doskonale liczył w pamięci matematyczne wzory, projektował samoloty czy pisał wspaniałe eseje.
Należy pamiętać, że to jak my odbieramy osobę chorą, z demencją nie jest równoznaczne z tym co dzieje się w jej myślach.
Nauka nie jest w stanie jeszcze zrozumieć na czym to wszystko polega.
A jednak nie raz stajemy przed faktem, że starsza osoba z demencją zaskakuje nas przytomnością logicznego myślenia.
Pamiętajmy, że demencja nie wyłącza w kimś człowieka.
Osoba z demencją odczuwa tak samo jak my, tylko nie może przekazać tego słowami.
Jest jak w szklanym, dźwiękoszczelnym pudle.
Usiłuje coś nam przekazać, ale my nie rozumiemy jej języka.
Czasami pomaga spojrzenie na sytuację z perspektywy, oczami osoby żyjącej z demencją.
Co powiedziałaby nam osoba chora na demencję, gdyby mogła?
- Czy wiesz co sprawia, że czuję się bezpiecznie, zaopiekowany i szczęśliwy? – Twój uśmiech.
- Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się nad tym, że gdy jesteś spięty i zdenerwowany przy mnie ja również robię się spięty i zdenerwowany?
- Zamiast się złościć, gdy robię coś źle, dlaczego po prostu nie uśmiechniesz się do mnie? Staram się, ale nic nie wychodzi tak, jak tego chcę.
- Moja pamięć już nie pracuje tak, jak kiedyś, więc proszę zrozum, że mogę mieć problem z pojęciem tego co tak szybko, cicho i niewyraźnie mówisz do mnie. Łatwiej mi zrozumieć mniejszą ilość słów.
- Gdy długo przekonujesz mnie do zrobienia czegoś, nie wiem w końcu o co chodzi i dla własnego bezpieczeństwa odmawiam.
- Zwolnij. Nie ubiorę się szybciej ani nie zjem szybciej. Takie jest teraz moje tempo życia. Nie krzycz na mnie. Uśmiechnij się.
- Upewnij się, że moja uwaga jest skupiona na tym co do mnie mówisz. Jeśli Ciebie nie słucham w tym momencie, bo na przykład jem, to co mówisz nie ma sensu. Czy wspominałem, że Twój uśmiech przykuwa moją uwagę ?
- Czasami mówisz do mnie tak jakbym był dzieckiem lub idiotą. Jak byś się czuł, gdybym tak mówił do Ciebie? Pomyśl nad tym. Nie przychodź i nie przepraszaj mnie za to, bo za chwilę i tak nie będę wiedział o czym mówisz, po prostu przestań tak robić i będzie na pewno lepsza komunikacja między nami niż myślisz.
- Mówisz za dużo zamiast wziąć mnie za rękę i pokazać mi o co Ci chodzi, poprowadzić mnie do celu. Potrzebuję przewodnika a nie osoby, która mnie poucza cały czas.
- Czuję cały czas woń kwiatów. Przynieś mi kwiaty i przypomnij mi jaki świat jest piękny.
- Cały czas komunikuję się z Tobą, na pewno jest mi trudniej mówić, ale uważnie mi się przyglądaj a zrozumiesz mowę mojego ciała.
- Wciąż mogę podejmować decyzje, może nie potrafię słusznie oceniać, ale mogę decydować w wielu kwestiach, które mnie dotyczą, dzięki czemu wciąż czuję swoją wartość.
- Wciąż mogę umyć swoje ręce i twarz samodzielnie. Może sam się nie wykąpię, ale samodzielne mycie twarzy doda mi pewności siebie.
- Wciąż mogę śpiewać. Pozwól mi na to. Przypomnij mi muzykę, która znałem. Może razem zaśpiewamy? To wzbogaci moje życie.
- Póki mogę się ruszać wesprzyj mnie i chodźmy razem na spacer. Niech poczuję, że wciąż jestem jego częścią.
- Polegam na Tobie i jesteś moją podporą, ale proszę pozwól mi robić samodzielnie to, co jeszcze mogę zrobić sam.
- Twoja pomoc jest mi niezbędna i jestem Ci za nią bezgranicznie wdzięczny, ponieważ jesteś kluczem do jakości mojego życia.
