Drobne, powierzchowne oparzenia zwykle nie są groźne i goją się samoistnie po kilkunastu dniach. Jednak w przypadku seniorów z osłabioną odpornością i wrażliwą skórą oparzenie może być szczególnie groźne. Nieodpowiednie pielęgnowanie powstałej rany zwiększa ryzyko infekcji.
W zależności od głębokości rany wyróżniamy oparzenia:
• I stopnia – uszkodzeniu ulega tylko naskórek, obserwujemy zaczerwienienie, ból lub pieczenie, lekkie opuchnięcie.
• II stopnia – uszkodzeniu ulega naskórek i część skóry właściwej (stopień II A) lub naskórek z całą grubością skóry (stopień II B). Poza zaczerwienieniem i obrzękiem pojawiają się pęcherze wypełnione płynem o żółtawym odcieniu oraz silny ból. Przy głębokim oparzeniu (II B) następuje powierzchowna martwica, gdzie skóra jest biała z czerwonymi punktami. Pomimo, że jest to głębokie oparzenie i o wiele poważniejsze od oparzenia powierzchownego, odczuwany ból jest mniejszy. Dzieje się tak, ponieważ uszkodzeniu ulegają zakończenia nerwowe.
• III stopnia – uszkodzeniu ulega cała warstwa skóry, często wraz z głębszymi tkankami. Następuje martwica skóry, a po wyschnięciu martwej części pojawiają się żółte lub białoszare strupy. Nie odczuwamy bólu na oparzonej powierzchni, lecz doświadczamy bardzo silnych dolegliwości bólowych na wskutek uszkodzenia głębszych tkanek.
• IV stopnia – Dochodzi do zwęglenia tkanek. Martwica obejmuje tkanki do kości, widoczne są ścięgna i mięśnie.
Kiedy oparzenie można leczyć w domu, a kiedy koniczna jest pomoc lekarza?
Z pozoru niegroźne oparzenie może okazać się o wiele poważniejszym. Nawet płytkie poparzenie naskórka może zagrażać zdrowiu, a nawet życiu, gdy obejmie dużą powierzchnię ciała lub dojdzie do zakażenia bakteryjnego. Również niewielkie oparzenie bez silnych dolegliwości bólowych może w rzeczywistość okazać się głęboką raną. Brak odczuwania bólu może wiązać się z uszkodzeniem zakończeń nerwowych.
Jedynie oparzenia I i II stopnia można leczyć w domu. W przypadku drobnych oparzeń należy udać się do lekarza, gdy zajmują dużą powierzchnię ciała. Natomiast oparzenia z widocznymi pęcherzami wymagają interwencji lekarza gdy mają średnicę większą niż 2,5cm. W przypadku oparzenia III i IV stopnia należy natychmiast udać się do najbliższego szpitala.
Domowe leczenie oparzeń
W przypadku drobnych oparzeń (np. niewielkie oparzenia słoneczne) można zastosować środki chłodzące skórę dostępne w aptekach. Warto na domowym parapecie hodować aloes. Przykładanie soku z aloesu może nie tylko złagodzić ból, ale również znacznie przyśpieszyć gojenie. Należy pamiętać o dokładnym myciu ranu przy użyciu jałowych gazików, co zapobiegnie infekcji.
Gdy pojawią się pęcherze z płynem, nie wolno ich przekłuwać. Powinny wchłonąć się lub pęknąć samoistnie. Po pęknięciu pęcherza trzeba koniecznie dokładnie umyć ranę, posmarować maścią z antybiotykiem i założyć jałowy opatrunek. Opatrunki należy zmieniać codziennie, do czasu całkowitego zagojenia rany. Jeśli po upływie kilku dni nie widać poprawy lub wokół rany obserwujemy duże zaczerwienienie należy udać się do lekarza.
Warto do diety wprowadzić składniki z dużą zawartością witamin:
• witaminy z grupy B – wspomagają procesy metaboliczne i zachowują prawidłową równowagę płynową w organizmie;
• witamina A – odbudowuje skórę;
• witamina C – wspomaga gojenie urazów.
W przypadku większego oparzenia witaminy można przyjmować w postaci doustnych środków dostępnych w aptece, a dawki powinien ustalić lekarz. W celu uniknięcia blizn można stosować miejscowo kremy lub witaminę E. Nakłada się je dopiero po wygojeniu oparzenia, jednak gdy blizna jest jeszcze ,,świeża”.
