Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) znajduje się w czołówce chorób doprowadzających do przedwczesnej śmiertelności wśród Polaków. Schorzenie wywołuje trudności w oddychaniu, a jego główną przyczyną jest palenie papierosów. Zobacz, jakie są objawy przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.
Przewlekła obturacyjna choroba płuc – co to za schorzenie?
Przewlekła obturacyjna choroba płuc, to schorzenie rozwijające się stopniowo. Za główne przyczyny rozwoju POChP uznaje się palenie papierosów, które jest głównym czynnikiem doprowadzającym do choroby w przypadku ok. 90% pacjentów. Zanieczyszczenie środowiska, wdychanie toksycznych oparów oraz pyłów również predysponuje do rozwoju choroby.
Choroba ma charakter przewlekły oraz postępujący, jeśli nie rozpocznie się leczenia. Zachorowalność zauważa się głównie u osób starszych, które palą od wielu lat. Ponadto, na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc szczególnie narażone są także osoby, które mają kontakt z pyłami oraz innymi zanieczyszczeniami ze względu na pracę wykonywaną w niekorzystnych warunkach.
Istotą tego schorzenia jest drażniący wpływ zanieczyszczeń wdychanych wraz z powietrzem. W wyniki podrażniania błony śluzowej oskrzeli dochodzi do rozwoju stanu zapalnego. W konsekwencji rozpadu komórek zapalnych wydzielane są związki, które uszkadzają tkankę płucną. Drażniący wpływ zanieczyszczeń, głównie dymu tytoniowego, sprawia, że tworzy się nadmierna ilość śluzu, co kolejno prowadzi do przerostu gruczołów śluzowych.
Warto zaznaczyć, że zmiany tworzące się w płucach u pacjentów z POChP zwykle są nieodwracalne. Z tego powodu leczenie ma na celu przede wszystkim zahamowanie rozwoju choroby oraz łagodzenie objawów. Niemniej jednak bez wprowadzenia odpowiedniego postępowania możliwie jak najszybciej, choroba prowadzi do niewydolności płuc, a tym samym do przedwczesnej śmierci.
Przewlekła obturacyjna choroba płuc – objawy
Przewlekłe narażenie układu oddechowego na czynniki drażniące wywołuje obturację, czyli zwężenie światła układu oddechowego. Choroba rozwija się stopniowo, dlatego przez wiele lat może nie wywoływać objawów. Chorzy początkowo mają trudności z oddychaniem tylko po nadmiernym wysiłku fizycznym. Z czasem jednak trudności sprawiają także zwykłe czynności, takie jak wejście po schodach. W miarę rozwoju choroby pacjenci są przewlekle osłabieni, a duszność pojawia się także pomimo aktywności fizycznej, także w czasie spoczynku.
Ponadto chorym towarzyszy kaszel, niekiedy pojawia się poranne odksztuszanie plwociny. Przy zaawansowanej chorobie dochodzi do rozwoju rozedmy płuc, chorzy mają świszczący, spłycony oddech. Największe trudności wywołuje wydychanie zaczerpniętego powietrza.
