Szukaj

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jako konsekwencja długoletniego palenia papierosów

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jako konsekwencja długoletniego palenia papierosów

Przewlekła obturacyjna choroba płuc, to nieuleczalne schorzenie układu oddechowego powodujące zwężenie oskrzeli, a w konsekwencji trudności w przepływie powietrza. Choroba wywołuje destrukcję miąższu płuc prowadzącą do pojawienia się rozedmy. Zmiany powstałe w płucach są odwracalne częściowo.

Główną przyczyną POChP jest palenie tytoniu czynne i bierne. Wdychany dym niszczy włókna sprężyste płuc, co w połączeniu ze stanem zapalnym śluzówki wywołuje zwężenie oskrzeli. Światowa Organizacja Zdrowia podaje, iż czwarte miejsce wśród chorób zbierających śmiertelne żniwo należy do POChP. Choroba może doprowadzić do skrócenia życia nawet o 15 lat.

Jakie symptomy wywołuje przewlekła obturacyjna choroba płuc?

Na początku pacjent czuje duszności jedynie przy większym wysiłku, w miarę postępu choroby duszności przejawiają się przy najprostszych czynnościach, do tego dochodzi uporczywy kaszel, odkrztuszanie wydzieliny mogącej zawierać krew (jako rezultat zniszczenia naczyń krwionośnych w układzie oddechowym). Schorzenie zajmuje nie tylko płuca, ale zwiększa ryzyko chorób serca, miażdżycy, cukrzycy, nowotworów np. przewodu pokarmowego, narządów rodnych u kobiet. Późna przewlekła choroba obturacyjna płuc może doprowadzić do wystąpienia sinicy na skutek spadku wysycenia hemoglobiny tlenem.

Powikłania:

Jako powikłanie POChP należy podać nadciśnienie płucne, spowodowane skurczem małych tętniczek płucnych pozbawionych dostatecznej ilości tlenu. Efektem tego powikłania jest przerost prawej komory serca i pojawienie się serca płucnego.

Badaniem pozwalającym zdiagnozować POChP jest spirometria. Choroba występuje wtedy, gdy pomimo zaordynowania leku rozkurczowego obturacja nie znika.

 

Co można zrobić, aby poprawić jakość życia pacjenta w wieku podeszłym z przewlekłą obturacyjna chorobą płuc?

  • Najważniejsze jest rozstanie się z nałogowym paleniem papierosów. Trzeba unikać zadymionych pomieszczeń, bo palenie bierne też jest szkodliwe.
  • Należy zadbać o aktywność fizyczną, mimo iż początkowo wysiłek powoduje zadyszkę i duszności. Rodzaj i intensywność ćwiczeń trzeba dostosować do stopnia zaawansowania choroby. Ruch obniża również ryzyko zachorowania na schorzenia współtowarzyszące, czyli cukrzycę, chorobę niedokrwienną serca.
  • Otyli pacjenci powinni zredukować masę ciała, bo balast w postaci zbędnych kilogramów wymaga dostarczenia dużych ilości tlenu, aby natlenić nadmiar tkanek.
  • Osoby z niedowagą mają osłabione mięśnie oddechowe, co pogarsza rokowania, więc trzeba zadbać o przywrócenie prawidłowej masy ciała u chorego.
  • Istotna jest prawidłowa dieta wykluczająca obfite dania i wzdymające produkty, które unosząc przeponę do góry, utrudniają swobodne oddychanie. Do ciężkostrawnych produktów zaliczamy warzywa kapustne, nasiona roślin strączkowych, które zwiększają ilość gazów w jelitach.
  • Pacjent ma jeść mało a często, najlepiej 6 posiłków dziennie. Nie wolno chodzić spać z pełnym żołądkiem, ostatni posiłek należy zjadać minimum 3 godziny przed snem, aby nie doprowadzić do wystąpienia duszności nocnych. Przepona ma utrudnione zadanie w pozycji leżącej, a wypełniony żołądek dodatkowo obciąża ten mięsień.
  • Dieta powinna zawierać więcej tłuszczów niż białek, gdyż trzeba mniej tlenu do spalania tłuszczów. Ważne jest stosowanie w jadłospisie olejów roślinnych, ryb morskich, które zawierają niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe. Zielone warzywa ułatwią przyswajanie kwasów omega-3, więc należy je uwzględnić w posiłkach. Białko dobrze jest zawrzeć w jadłospisie w ilości 1,5 g na kg masy ciała należnej. Pamiętajmy, aby było to białko pochodzące z chudego mięsa (kurczak, indyk) i chudego nabiału (jogurty, twarogi).